Grote onderscheiding voor de NMBS en Air Europa die me zonder noemenswaardige vertragingen op mijn eindbestemming hebben gebracht. Allez bon. Eindbestemming... Eigenlijk moet alles nog goed en wel beginnen. Vooraleer u denkt dat ik nu al aan het aftellen ben.

Al is de grootste onderscheiding en dito eer toch wel weggelegd voor Guido en Maria. Na een warme verwelkoming op de luchthaven volgde er een al minstens even warm nest. Mijn tijdelijke nieuwe thuis voor de eerstvolgende dagen, zeg maar. En daar zitten uiteraard niet enkel die héérlijke 30 - JIEHA ! - graden voor tussen. Al kan, na die eeuwig hatelijke aircoluchthavens en -vliegers, eender welke portie van warmte er wel in bij mij. Of het nu letterlijk is, dan wel figuurlijk. Eens een kouw puitje, altijd wel een kouw puitje.

Maar goed, intussen zijn we helemaal opgewarmd, zijn we ook een paar nachten, evenveel vluchten en een veelvoud aan caipirinhas later. U weet wel: de Braziliaanse versie van de Cubaanse mojito - alleen mogelijks nóg véél lekkerder-der. Al zal een Braziliaan wellicht oordelen dat de mojito dan weer de Cubaanse versie is van de caipirinha. En gelijk hebben ze. 't Is misschien enkel een kwestie van nuance, maar ik sta momenteel in het kamp van de Brazilianen. Want eerlijk? U vindt onze Belgische frieten toch ook veel lekkerder-der dan de french fries? Wat u dan weer van het 'french kissing' vindt, zullen we maar even in het midden laten.

Maar goed, we wijken af. Voorlopig geen frieten met tartaar voor mij (die hebben ze hier volgens de laatste geruchten toch niet), maar wel veel en eindeloos lekker fruit. Met namen die me al lang weer ontgaan zijn. En andere 'sexy gerechjes' met ingrediënten die me totaal onbekend zijn. Zoals vandaag in de favela bijvoorbeeld. De gastvrijheid van de Braziliaan kent duidelijk geen grenzen. Zoveel is duidelijk. Je geraakt niet eerder ergens buiten vooraleer je hun - ik schat - 35gangen-menu (er kwam maar geen einde aan) met succes naar binnen hebt gewerkt om vervolgens van kop tot teen en totaal verzadigd terug naar buiten te rollen. Op eigen kracht voort bewegen was dan al lang geen optie meer. En ik was uitgerekend nog maar nét recht geklauterd na een schier-decadent en mega-uitgebreid ontbijt.

Maar als u denkt dat het leven van een Salvadoriaan zich enkel afspeelt in en rond de keuken, en de liefde van de man of vrouw enkel door de maag gaat, dan schiet u de bal helegans mis.

Diep van binnen schuilt er in hen een ongelooflijke romantische ziel. Getuige de zonsondergang die hier 'en masse' en door jong en oud samen beleefd en op applaus onthaald wordt. Zoiets is in België ondenkbaar. Ik kan nu al voorspellen dat ik mij bij mijn thuiskomst weer eindeloos zal ergeren aan de ijskoele-belgenmentaliteit. Maar da's nog niet meteen voor subiet. Noch dat ergeren, noch die belgen.