Deze morgen heb ik de deur van Salvador de Bahia achter me toegetrokken. Netjes terug afgeleverd in de luchthaven ook. Om maar met de woorden van Guido te zeggen: "Kwestie van zeker te zijn dat ge weg zijt". :D

In theorie zou dit betekenen dat ik nu in een andere bestemming zou moeten zijn. Maar hou je vast, want nu komt het: ook in de praktijk is dit zo. Oef dus. U kan weer met zijn allen rustig ademhalen :D

Belo Horizonte is de naam van die nieuwe bestemming. BH voor de vrienden. Maar veel heeft BH nog niet van zich prijs gegeven. Buiten een luchthaven, busterminal en hotelkamer is dit hier nog totaal onbekend terrein voor mij. U verneemt wel over enkele dagen wat deze schoonheid voor me in petto had.

Eventjes terug in de tijd naar mijn nieuwe liefde. Ook wel : Salvador de Bahia genaamd. Ze - althans, het móet gewoon een 'zij' zijn - heeft toch wel mijn hartje gestolen. En Guido en Maria al helemaal. Bij deze is de grootste onderscheiding van de vorige blog-editie spontaan geüpgraded naar eentje met 'cum laude'. Zo maken ze er geen 2. Althans, geen 3 in dit geval. Al mijn respect trouwens ook voor ACOPAMEC, de Belgisch-Braziliaanse organisatie zeg maar, waar Guido mede zijn schouders onder gezet heeft, met als hoofddoel straatkinderen op te vangen en ze de kans te geven via vormingen allerhande een diploma te behalen. En zo uiteindelijk en hopelijk ook van straat weg te blijven. Het bezoekje méér dan waard. U zoekt het maar eens op op 'tinternet'.

We zouden dus kunnen samenvatten dat de voorbije dagen een opeenvolging waren van indrukken opdoen. Om vervolgens diezelfde indrukken weer te verwerken. Of beter nog : door te spoelen. Met een lokaal biertje. Of een caipirinha. Of twee. Dat mag ook. Ik weet het, ik val in herhaling, maar laat mij nog heel even (na) genieten. Toch?

De voorbije 2 dagen gingen dan weer richting Praia do Forte, een voormalig vissersdorpje met in de buurt daarvan het gastenverblijf - HannsHof - van mijn gastgezin (ook nu: Googelen maar). Een beetje vakantie binnen mijn vakantie dus. Een klein (alhoewel! ) paradijs in the middle of nowhere. Waar je enkel vogeltjes hoort fluiten, en krekels 'krekelen', en bladeren ritselen. Of regen hoort sijpelen op diezelfde bladeren. Als die er al valt tenminste. Want vreemd genoeg gebeurt dit precies enkel 's nachts. Of 's avonds. Als je al lang veilig achter slot en grendel zit. Want dat is hier ook zo'n uniek fenomeen: je zal hier maar enkel een huis binnen geraken nadat je op z'n minst 2 of 3 mollesloten hebt geforceerd, 100 tralies hebt doorgezaagd en vervolgens de deur hebt ingebeukt met een stormram. Je zou haast vermoeden dat hier sprake kan zijn van enige vorm van criminaliteit... . Om klokslag 18u is het hier dan ook stikdonker. Een avondklok die ik mijn eigen voortaan dus ook braafjes opleg. Het is dus niet allemaal rozengeur en maneschijn in Brazilië.

Maar zonneschijn, die is er dan weer wel. En elke dag een graadje méér, lijkt me. Om maar te zeggen : er zit hier duidelijk een tevreden mens.

En om ook maar te zeggen: het moet niet overal een mistroostige regendag zijn met een armtierige 6 graden ... Onthou dus gewoon, gij dappere Belgen : na regen komt zonneschijn. En misschien ook wel ... elke dag een graadje méér?