"O Belo Horizonte, O gij Schoone Horizon, met je kleurrijke straatbeeld, je vriendelijke inwoners, je gezellige bedrijvigheid van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, je rustgevende Praça da Liberdade, je lekkere eetkraampjes... maar je véél te steile straten. Mijn kuiten doen toch zo'n zeer..."

Consternatie alom zondagmorgen toen bleek dat de wandeling naar de busterminal niet de gebruikelijke 10 minuten had geduurd, maar maar liefst exact 1 uur langer. Ontelbare klokken in de busterminal wezen precies 1 uur later aan dan mijn trouwe reiswekker. Qué pasa? Bleek dat het zomeruur had toegeslagen. Zomaar. Uit het niets. Al een geluk dus dat ik zondag geen vlieger moest halen. Enkel een bus. En daar waren er gelukkig voldoende van.

Wat wild gegoogel leerde dat dit fenomeen niet overal in Brazilië wordt toegepast. Het Salvador van Guido en Maria bijvoorbeeld blijkt op dit vlak wat 'tegentjok' te zijn.

Nog wat wilder gegoogel leerde dat al mijn toekomstige reisbestemmingen het zomeruur dan weer wél toepassen. Gelukkig maar. Ik vroeg me al af hoe vaak ik mijn klok nog zou moeten voor- of achteruit draaien, en hoe vaak ik ergens een uur te vroeg of te laat zou arriveren.

Bij deze is mijn avondklok op slag met een uur verlaat, wegens een uur later donker. Elk nadeel heb dus zijn voordeel. En als jullie, Belgen, nu binnenkort jullie klok ook nog eens een uur terugdraaien, dan schiet maar 3 uur tijdsverschil meer over van de oorspronkelijke 5.

Maar denk nu maar niet dat ik er bij mijn thuiskomst daardoor fris als een hoentje zal bijlopen, en me geen jetlag zal mogen verweten worden. O nee. Compassie gaan jullie hébben met mij!

Ouro Preto dus - ofte Zwart Goud. Een klein koloniaal stadje op zo'n 2 uur rijden van Belo Horizonte, gekend om zijn vele mijnen. Het is hier - althans 's morgens - ruw geschat zo'n 10 graden koeler (Ik neem nog nét niet de term koud in de mond). Mijn welverdiende straf wellicht om de draak te steken met het Belgische weer. Karma heeft zowaar toegeslagen.

Een warm bedje heb ik dan weer gevonden in Pousada Dona Denis. Een ieniemienie-bedje weliswaar in een al even ieniemienie-kamertje. Waar het aantal prisen en lichtschakelaars er in grotere getale aanwezig zijn dan het aantal vierkante meter van de kamer. En die bovendien nog allemaal eens groen reflecteren in het donker. Creepy. Mijn eigen ieniemienie-spookhuisje dus. En niet te vergeten: de aftandse frigo met bosmaaier-motor die zowat elke 5 minuten aan- en afslaat, en me dus zowat elke 5 minuten een mini-hartaanval bezorgt. Maar al deze muggezifterij verdwijnt dan weer in het niets bij het aanschouwen van het maxi-ontbijt. Ik ben dan ook de enige gast en wellicht wil de praatgrage Dona haar volledige weekrantsoen in 2 dagen aan me kwijt. Ik zal haar moeten teleurstellen. Trop is teveel en teveel is trop.

Het historisch centrum van Ouro Preto dan. Terecht opgenomen op de lijst van het UNESCO Werelderfgoed. Volgens mij is het zelfs opgenomen in het Guiness Book of Worldrecords als de stad met de steilste straten. Ik heb het gevoel dat ik de voorbije 2 dagen meer op handen en voeten heb rondgekropen dan dat ik rechtop heb gestaan. Want rechtop staan staat hier gelijk met voor- of achterover vallen. Al een geluk dat de dresscode hier T-shirt slash topje en short is. Mijn stevige kuiten zouden intussen al lang niet meer in mijn broekspijpen passen. Me dunkt :D

Minder stevig is dan weer de internetverbinding hier. Snel versturen maar die handel vooraleer karma opnieuw toeslaat en ik heel mijn zegske van nul af aan moet herdoen.

Beijos,

S