Curitiba op zijn Belgisch
Het blijft toch keer op keer weer een spannende bedoening, zo aan die bagageband in de luchthaven. Tientallen ogen die gericht zijn op het mysterieuze donkere gat dat de valiezen met de regelmaat van de klok als het ware op de band perst, alsof er keer op keer een nieuwe geboorte plaats vindt. Hier en daar hoor je dan ook een vreugdekreet van opluchting. Kleine vreugdedansjes zelfs, van zodra de lang verwachte valies in iemands armen kan gesloten worden. Naarmate de tijd verstrijkt en het aantal aan passerende valiezen steeds schaarser wordt, hier en daar ook wat vertwijfelde, soms zelfs wanhopige blikken. Bij de backpackers in het bijzonder. Want om het extra spannend te maken worden rugzakken hier steevast nog eens in een verschrikkelijk grote plastiekzak gestoken, waardoor alles zo verschrikkelijk hetzelfde lijkt. Behalve mijn hondstrouwe oranje exemplaar. A ja. In welke groezelige zak ze die ook proberen te camoufleren, zelfs Stevie Wonder zou hem er nog 'blindelings' uitpikken.
"Spring op mijn rug, gij lekker ding. En laat ons de wijde wereld intrekken." En off we go. Zo onopvallend mogelijk de meute volgen richting uitgang, alsof ik nooit anders gedaan heb. Om maar niet ten prooie te vallen aan de hongerige blikken van taxichauffeurs, die wanhopige toeristen er zó uitpikken. Plots trekt iedereen zijn freins toe en begint angstvallig te grabbelen in zijn valies. Ik doe gewoon mee. Niet goed wetend naar wat ik precies aan het zoeken ben. Go with the flow dus. Plots zie ik truien, vesten en zelfs sjaals opduiken. Holy shit. Heb ik dat wel bij? Toch wel, maar was dat niet mijn heen-en-weer-Belgische-kleding?
Niet dus. We zijn in Curitiba gestrand. De gevreesde depressie heeft toegeslagen De weersdepressie, welteverstaan. Met 16 graden niks te warm en dreigende onweersbuien in de lucht. Maar bon, so be it. Eventjes niet zeulen met flessen water, tubes zonnecrème en zonnebril, zullen we dan maar denken. Alsof ik dat ooit als een last heb beschouwd. Maar wat lijkt alles hier grijs, kil en mistroostig. Inclusief al wie hier rondloopt. Wat een streepje zon - of het gebrek eraan - met een mens niet kan doen.
Vlug naar binnen, inchecken in het hotel. Djeezus zeg, welke zot heeft hier de ramen opengezet en de plafondventilator op volle speed doen draaien? UIT dat ding! Een eerste blik op het bed: een flinterdun lakentje en dito bedsprei. Chauffages moeten hier nog uitgevonden worden. Schier wanhopig richt ik mijn blik op de grote kleerkast en trek de deuren met bonzend hart open. Oef ! Kilo's aan dikke dekens lachen me toe. Hallelujah! Niets gebeurd.
En hou nu allemaal op met lachen, jullie. Vergeet niet dat ik op 1 dag tijd maar liefst 20 graden heb moeten inleveren. En jullie? Wat hebben jullie? Maar liefst 1 uur hebben jullie er bij gekregen het voorbije weekend. Enfin. Niet dat het ene ook maar iets heeft te maken met het andere, maar het klonk in mijn hoofd alvast verschrikkelijk spectaculair, en bovenal heel erg onrechtvaardig.
Maar als het goed is, mag het ook gezegd worden. Op een kille herfstachtige zondagnamiddag, springen we in België gewoon ergens een tea-room binnen, gulzig nippend aan een dampende kop warme chocolademelk. Hier niet. Hier toveren ze plots uit het niets (en voor niets) een hoop buikdanseressen tevoorschijn die het beste van zichzelf geven. Aan vetrolletjes geen gebrek, maar als warming-up kan dit ook best wel tellen. M.a.w. : When in Rome, do as the romans do.
Maar goed, niettemin ruilen we het donker en deprimerende hol Curitiba straks 'met graagte' in voor de voorlaatste bestemming: Rio de Janeiro, of all places. Benieuwd of ik straks in de luchthaven weer in mijn valies zal moeten graaien...
Tenslotte nog even dit: aan mijn trouwe 'volgers' die er de tijd voor nemen om op deze blog af en toe een reactie achter te laten: dankjewel. Jullie teken van leven wordt uitermate geapprecieerd!
Muito muito obrigada...
Abraço,
S xxx
Reacties
Reacties
Sanne, ik volg je wel degelijk ook maar tegenover jouw mooi en spannend reisverhaal, die geschreven is in een niet te kopiëren stijl die niemand anders gegeven is, kan niemand tegenop.
Laat staan dat ik ook zo geen mooi verhaal weet te vertellen.
Jouw verhaaltjes worden ten zeerste geapprecieerd.
Geniet daar nog maar van het mooie Rio de Janeiro, en hopelijk onder een stralende zon :-)
Hey lieve globetrotter,
hier nog eens een berichtje van één van je trouwe volgers, en niet zo maar één! De enige, echte Spiderman!!
Wat een spannend verhaal tover jij hier weer uit je pen!Een plezier om te lezen.Ik weet ook hoe het voelt om vol spanning te wachten op je bagage en te hopen dat alles tijdig op de lopende band tevoorschijn komt.
Ik had eens voor tijdens een ballettournee dat mijn bagage vol met balletpakken die ik nodig had voor de opvoeringen niet meer tevoorschijn kwam. Daar stond ik dan als eerste solist zonder danskledij....... Bij de meisjes wordt zo'n probleem snel opgelost, er worden pakjes van andere meisjes uitgewisseld en er doet dan iemand uit het corps de ballet niet mee aan de voorstelling, maar bij mij was er geen oplossing.....
Ik danste 4 voorstellingen alle werken in hetzelfde pak... verschrikkelijk!
Maar goed, we zijn aan het afdwalen,hier gaat alles z''n gewone gangetje.
Mijn ventje heeft zijn werk opgezegd en is met gevolg vanaf 1 november terug werkloos, hij is sinds vorige week maandag gekwetst, zijn schouder uit de kom en gekwetste spieren door zijn gym, hij was deze morgen terug bij de dokter voor een huidprobleem die we blijkbaar moeten verzorgen met cortisone zalf, en hij belde mij zopas dat zijn spiksplinternieuwe iPhone gevallen is en bijgevolg dus stuk is (waarschijnlijk het glas, maar dat zie ik wel straks als ik thuis kom). Paniek dus....... voor die telefoon é, zijn allergrootste liefde, DRAMA eigenlijk.....
Maar verder alles oké hoor....., met Spiderman gaat alles voor de wind!
Hier in Beernem gaat alles zijn gewone gangetje, alles wordt in gereedheid gebracht voor de komende herfstvakantie, de bloemen worden gekocht en op de begraafplaatsen gezet en zij die een snoepreisje gepland hebben komen snel nog eens binnen om hun kapsel wat bij te trimmen en een extra laagje verf kan hier en daar natuurlijk niet ontbreken....
Ik wacht reeds vol spanning op je volgende verslag want zoals je weet was de enige plaats in Brazilië die ik kende jou volgende plaats van bestemming, Rio de Janeiro.
Geniet van alles en weet dat ik aan je denk, zo nu en dan é.....
Be careful babe, LY
Xxx Spider
Met veel plezier en grote belangstelling reizen we met je mee hoor! Moest eventjes glimlachen toen je schreef dat het plots wat frisser bij je werd.....het goede weer heb je braafjes tot in België gestuurd, erwordt ons 18 tot 20 graden beloofd komend weekend.
Nog veel plezier en tot gauw!
Sandra, Jouw reisverhalen zijn echt superleuk om te lezen . Ik denk toch dat jij schrijfster moest geworden zijn maar je weet op een dag vind je de job van je leven !! Geniet daar nog van al dat moois vele groeten Tallie
'Do as the romans do', wat moeten wij ons daar nu weer bij voorstellen? Komen daar ook foto's van? Ben benieuwd! Blijf genieten daar, we kijken hier elke keer uit naar je sappig reisverslag. Vele groetjes!
ja, ik heb al begrepen dat ik wat meer moeite moet doen om de pen (zijnde toetsenbord) ter hand te nemen om wat tekens van leven te geven.
Ik heb geenszins dezelfde vloeiende schrijfstijl als mijn zus, vandaar dat ik soms wat uitstel om te schrijven.
Hier in België en specifiek Beernem alles ok, ik zorg goed voor jouw moeder, jouw tante daar kom ik niet steeds aan toe, maar dat zal jij volgende week ruimschoots goedmaken, nietwaar?
Een mens heeft maar 2 handen om vol te hebben, anders stroomt het over.
Ciske zou hard aan het studeren moeten zijn dit moment gezien het nakende examen en nog nakender verjaardagsfeestje. Benieuwd wat die cocktail zal geven.
Jouw petekindje is ook druk bezig, is het niet met voetballen, dan wordt er wat gestudeerd, ook hier zal ik moeten nagaan of de combinatie matcht.
En dan Elisabetje, die mist haar oma dagelijks en moet dan met een of ander briefje of valse reden 's avonds nog eens over en weer, zou daar iets speciaals in oma's kast staan misschien?
Verder gaat het leven hier zijn gewone gang, gewoon werken, slapen, tussenin een assisen, allemaal minder spannend dan jouw avonturen in Brazilië.
Ik vraag mij toch soms af wie daar allemaal die foto's van je neemt, ben je echt niet op groepsreis? of met een reisgezel? Ik begin haast te twijfelen hieraan, maar soit, we zullen op tijd en stond wel horen of je nog terugkomt of niet. DIt gezegd zijnde, denk dat jouw rugzak (valies) stilaan mag geordend worden want 3 november komt met rasse schreden dichterbij. De zon zal straks van de partij zijn hier, nog maar goed, zodat de aanpassing voor Braziliaanse Belgen niet te groot wordt. Allez, à bientot??
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}