U heeft het ongetwijfeld allemaal al eens meegemaakt: op een doordeweekse morgen word je wakker met een ietwat vaag en onbestemd gevoel. Een gevoel dat het een bijzondere dag zal worden, maar je kan je niet meteen meer herinneren, noch precies thuis plaatsen waarom. Je hersenen zijn nog volop aan het ontwaken en moeten nog wat wennen aan de nieuwe dag. Dus sijpelt de informatie maar met mondjesmaat binnen. En dan plots... Plots weet je het weer: vandaag is de dag dat je HEM zal ontmoeten.

Hij woont daar boven op een berg. Moederziel alleen. Maar aan bezoek ontbreekt het Hem niet. Te voet er naar toe is geen optie. Met de bus dan weer wel. Maar gezien het bussensysteem in Rio de Janeiro, met z'n 831 verschillende buslijnen, hier een doolhof en kluwen tegelijkertijd is, heb ik er thuis al eens flink mijn tanden in gezet. Ik ben best tevreden over mijn huiswerk. Althans, toch voor even. Want met de Olympische Spelen in het vooruitzicht wordt hier volop aan nieuwe metro's, buslijnen en dies meer getimmerd. Dus smijten ze al wat de naam 'openbaar vervoer' waardig is zo af en toe eens flink door mekaar. Kwestie van het wat spannend te houden. Byebye voorbereidselen. De vuilbak in ermee. Internet is in congé vandaag, dus wordt het plan C: mijn beste Portugees bovenhalen. Ik weet niet wát ik misschien wel heb gevraagd, maar in elk geval: vier verschillende mensen raden me maar liefst evenveel verschillende bussen aan. Hupsakee! We zijn weer even ver. En verder dan een bushalte is dit dus nog niet.

Plots krijg ik iemand in het vizier. Zo eentje van het type witte sokken in de sportschoenen, polo T-shirt in de short en veel te opvallende camera. Mijn intuïtie zegt me hem te volgen. Mijn plan werkt. Ik kom terecht waar ik wou zijn: bij HEM.

Nog even een treintje nemen dat me nog dichter bij mijn uiteindelijk doel moet brengen. Naarmate we de berg bestijgen lijkt het weer roet in het eten te gooien. Woeste wolken en mist worden door de coupé gejaagd waarvan de ramen aan beide kanten openstaan. O jee. Hij zal toch niet al te veel 'in de wolken zijn' met mijn komst?

En dan sta ik daar uiteindelijk toch, aan de voeten van de Almachtige Man met de immer wijd opengespreide armen, CRISTO REDENTOR. Één van de 7 wereldwonderen, zowaar. Niet dat ik veel wakker lig van welke 'heilige' dan ook. Het is me vooral om dat laatste te doen. A ja.

Ik zie geen meter voor mijn voeten, en kan me amper rechthouden door de strakke wind die over de berg jaagt. Slechts heel af en toe kan ik zijn contouren ontwaren. De foto's hebben ongewild een 'special effect': een mysterieuze spookachtige verschijning, gehuld in een sluier van mist. Apart. Dat in elk geval. Al weet ik niet precies of ik nu blij of ontgoocheld moet zijn. Een beetje van allebei dan maar?

Ik haal prompt mijn Bucket-lijstje boven en doorstreep zijn naam. In potlood welteverstaan. Ik heb het gevoel dat mijn missie maar half geslaagd is. Want die missie is: ooit alle 7 wereldwonderen te bezoeken. En het lijkt misschien alsof ik de halve wereld al heb afgereisd, maar wat de wereldwonderen betreft zit ik - naast het Mexicaanse Chitzén Itzá en de Indische Taj Mahal - nog maar aan 3. Allez, aan 2 en 1/2 eigenlijk na vandaag. Op die manier blijven we nog wel een tijdje bezig...

En voor de rest, Rio de Janeiro in een notendop: een hotelkamer hoef je er in principe niet te boeken. Weggesmeten geld. Want Rio is wakker. Klaarwakker. Dag en nacht. De klok rond. En ik dus ook. Een ware uitputtingsslag waren de voorbije 3 dagen. Alsof je 's nachts midden op de festivalweide van Werchter ligt te slapen, en daarbovenop de auto's, camions, bussen en taxi's dwars door je slaapkamer rijden. Zesde verdieping of niet.

Maar het strand van Copacabana is dan weer hemels. Een tikkeltje bounty-achtig zelfs. En het zand tussen de tenen voelt heerlijk warm aan. En het water? Geen idee. Ik ben misschien een Waterman, maar nog steeds geen waterrat. Maar wat vooral mijn grootste zorg was: gaat dat duizelingwekkende azuurblauwe water niet afgeven op mijn badpak? Jamaarja...

Maar intussen is ook het hoofdstuk Rio de Janeiro afgesloten. Jammer, dat in elk geval. Ik had er zó graag nog wat langer gebleven. Maar stilstaan is achteruit gaan. En vliegers vliegen nu eenmaal vooruit. Ook deze naar São Paulo, mijn laatste (Braziliaanse) bestemming. Hier zal ik mijn laatste uren slijten. En die laatste dagen en uren mogen er wat mij betreft liefst vanal uitzien zoals de allereerste: van het prille begin tot het bittere einde Genieten. Met ferme hoofdletter dan nog wel. Want een cirkel dient nu eenmaal rond te zijn...

Amen. :D

Beijos,

San