Zo. Het zit er bijna op. Klaar om naar de luchthaven te vertrekken. Shampoo en douchegel tot de laatste druppel opgebruikt, Belgische kledij weer bovengehaald, de rest er weer netjes ingestampt, en voor de zoveelste keer gecontroleerd of ik het document voor de Braziliaanse douane nog bij me heb. Wat ben ik soms toch een freak op dat vlak. Maar zonder dat papiertje geraak ik het land nu eenmaal niet uit.

Mijn rugzak is dus 'gemaakt'. Niet dat die kapot was. Ik wel een beetje. Maar we hebben straks ruimschoots de tijd om te bekomen op de vlieger.

Zoals de traditie het wil, weer veel te vroeg vertrekkensklaar. Je zou haast denken dat ik niet rap genoeg thuis kan zijn. Mja...

Er valt hier vandaag toch niet veel meer te beleven. Ook hier herdenken vandaag de levenden de doden. En dat doen ze in elk geval niet in de straten van São Paulo, want ook hier lijkt alles en iedereen morsdood.

Deze morgen mij nog een laatste keer tegoed gedaan aan een lekker, uitgebreid en gezond ontbijt. De volgende menu zal toch maar vliegtuigeten zijn. Plastieken eten in plastieken bakskes dus. Niet goed voor het milieu, en voor mijn appetijt nog minder.

Ik zal mijn dagelijkse portie aan verse vruchtensapjes, papaya's, ananassen en watermeloenen in elk geval missen. Het worden weer saaie appels en saaie peren. Zelfs de bananen zijn hier maar half zo krom.

Ten slotte, om het af te leren, en omdat een mens ooit wel eens uitverteld geraakt, nog wat wist-je-datjes die ik in de loop der weken wat vergaard heb:

- na een marathonstaking van zo'n 3 weken lijken de bankbedienden weer aan de slag te zijn. Hun eis: loonsverhoging. En dat terwijl ze al die tijd het geld zomaar voor het grabbelen hadden.

- onze 'flipflops' heten hier Havaianas. Klinkt een tikkeltje exotischer, maar voor de rest blijft het resultaat hetzelfde: na 3 weken hierop rondgetjaffeld te hebben heeft de zon een mooi V-motiefje achtergelaten op mijn beider voeten.

- aan eetgelegenheden hier geen gebrek. Naast de gekende buffetten (eten zoveel je wil of kan), is hier voor de kleinere eter het systeem 'per kilo'. Je vult je bord zo veel of zo weinig je zelf wil, bord wordt vervolgens gewogen en je betaalt dus enkel het gewicht dat op je bord ligt. Ideaal voor kleine vogeltjes als ik. Ik krijg soms nog nét geen geld toe.

- Op openbare plaatsen hangen aan muur of plafond - ter afkoeling - vaak van die ventilatoren die bovendien ook nog eens water verstuiven. Vind ik niet leuk. Ik loop niet graag met een kroezelkopke rond.

- de wortelcake hier is méga-lekker. En moet dan ook wel méga-gezond zijn. Met al die groentjes enzo... Mijn eerstvolgende gasten krijgen alvast caipirinha als aperitief en wortelcake als dessert. Of de hoofdschotel dan weer feijoada (een brouwsel van bonen en allerhande vlees) zal worden, daar ben ik nog niet uit. Veel zal afhangen van wie die gasten precies zijn, en hoeveel compassie ik ermee zal hebben.

- de Braziliaanse muntstukken lijken hier verdacht veel op de Belgische. Dus alle klutters die ik toch weer aan alle kanten zal terugvinden in mijn kleren, geraak ik wel kwijt in België. Benieuwd wie het meest alert zal zijn: de Lidl, de Aldi of de Carrefour.

- en ten slotte: gisteren, de laatste dag, ook wel gekend als de traditionele souvenir-jacht-dag, vrijwel alleen maar regen in mijn nek gekregen. Warme regen weliswaar, maar je wordt er niet minder nat van. Op zich geen drama-drama. De vraag is alleen hoe fel de souvenir-industrie daaronder te lijden heeft gehad: zwaar, matig, of niet. Nu we het toch over drama's hadden :D

Zo. Nu ben ik écht wel uitverteld. Dank aan allen om deze reis met me mee te beleven. Het dromen van de volgende bestemming kan alvast beginnen. Waar dat ook moge zijn.

Eerstdaags volgt nog een laatste all-round-fotoreeks, en dan val ik u blogsgewijs niet meer lastig. Ik druk jullie liever eens in real-life tegen mijnen gilet. Als 't nie geeft.

Tot in den Belgique dan maar. Het land waar het bij wet verboden is mekaar te begroeten op straat, waar je braafjes moet wachten aan de verkeerslichten tot die op groen springen, en waar je in de trein, bus of winkel verplicht naar je GSM moet staren in plaats van een vriendelijk woord te wisselen met je medemens. Vergeef me als ik zo af en toe vierkant mijn voeten veeg aan al die Belgische regeltjes en gewoontes. Ik word er soms zo helegans kierewiet van.

Tchau tchau, obrigada, beijos, en abraços. De hele reutemeteut krijgen jullie er nog een laatste keer bovenop. Of het nu bij wet verboden is of niet.

S xxx